Va Pfijfschtüiduråmmi hein bBüaba Pfjffi ggmåchut da Långgsi. Mu geet dia Leng-gi, wå-mu well, un tüat mettum Mèssar-schtell t Rendu zring-gandum chlopfu, be(s)-scha-schi våm Holz darvålååt. Mu müass feri purbiara mettar Hånn, scha z traajan. Darnåå geet-mu ts Holz fera un måchud appu zwee odar drij Såntimèttar vam Rånn as Lochtschi wia a hålba Chreiss. Un henna, wå-mu dreblååst, tüat-mu as Puntali e, gråt bes wå ts Lochtschi mu geet's vå dèm Holz, wå vå da(r) Rendu escht ferachu -, åbar mu müas aso pèna a weng ååp-schnatzu, daleng-gawagg, dåss-mu cheni dreblååsa. Dås Schtekchalti Holz, wå escht ferigs pleba, tüat-mu vorna eschtoossa, un nåchlüit wia wid ås-mu's tüad eschtoossa odar ferazia, chunn tar Too heechar oder teiffar. Mu chå's öuw metta Fing-gru måchu.
Aus Salweidenzweigen machten die Buben Pfeifchen (Flöten) im Frühling. Man nimmt die Länge, die man will, und beklopft die Rinde ringsum mit dem Messerstiel, bis sie sich vom Holz loslöst. Man muss ständig mit der Hand versuchen, sie zu drehen. Dann zieht man das Holz heraus und macht etwa zwei oder drei Zentimeter vom Rand ein halbkreisförmiges Löchlein. Und hinten, wo man hineinbläst, tut man einen Pfropfen hinein, gerade bis zu dem Löchlein - man nimmt ihn von dem Holz, das sich aus der Rinde löste -, aber man muss ihn ein klein wenig beschneiden, der Länge nach, damit man hineinblasen kann. Das übriggebliebene Stücklein Holz. stösst man vorn hinein, und je nachdem wie weit man es hineinstösst oder herauszieht, wird der Ton höher oder tiefer. Man kann es auch mit den Fingern machen.